Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu została zbudowana w pierwszej połowie XIX wieku. Książnica ta była pierwszą, na terenie zaboru pruskiego, publiczną biblioteką. Pierwszym fundatorem oraz głównym pomysłodawcą jej postawienia był hrabia Edward Raczyński. W 1828 roku tuż po rozpoczęciu budowy przekazał on tej placówce kilkanaście tysięcy woluminów. Niestety, w czasie II wojny światowej większość oryginalnego zbioru spłonęła.
Ten dziewiętnastowieczny budynek jest przykładem klasycystycznej architektury. Wygląd biblioteki wzorowano na fasadzie samego Luwru. Projekt budowli często przypisywany jest dwóm architektom – Pierrowi Francois Fontaine oraz Charlesowi Percierowi. Zarówno pierwsze jak i drugie piętro fasady zostały cofnięte w głąb budynku, tworząc dzięki temu loggię, która została przyozdobiona parą kolumn żeliwnych w porządku korynckim.
Do gmachu Biblioteki Raczyńskich w 1830 roku dobudowano nieistniejące już dodatkowe skrzydło. Był to projekt popularnego w XIX wieku konserwatora zabytków oraz architekta Karla Friedricha Schinkla. W skrzydle tym miała mieć miejsce galeria obrazów z kolekcji Raczyńskiego. W 2013 roku w wyniku dofinansowania UE, do biblioteki dobudowano nowoczesne skrzydło według projektu architektów z Warszawy.
Obecnie, oprócz siedziby dyrekcji, znajduje się również specjalny księgozbiór. Ponadto, organizowane są wystawy czasowe. Placówka sprawuje nadzór nad muzeami pisarzy – Kazimiery Iłłakowiczówny, Józefa Ignacego Kraszewskiego, Jerzego Pertka oraz Henryka Sienkiewicza.
